Maar geweld is uiteraard nooit een oplossing. De vader van Alex, Sander Waterman, was een goede bokser. Hij zat in een van de eerste knokploegen in Amsterdam en knokte tijdens de oorlog tegen WA’ers op straat. Die gevechten leidden uiteindelijk tot de eerste razzia in Nederland en de daaropvolgende Februaristaking.

Als mijn vader in Westerbork aankomt met zijn gezin, wordt hij ingezet voor bokswedstrijden ten behoeve van het vermaak van de nazi’s. Wat doe je als je moet boksen tegen je vijand? Laat je die winnen in de hoop dat jij niet naar 'het oosten' moet? Of pak je je kans en sla je er op los?

Een maand na aankomst bevalt zijn moeder van zijn broer Joop, maar een halfjaar later worden zijn ouders en zijn broer toch op transport gezet naar Bergen-Belsen. Ze komen daar terecht in het Sternlager, waar ze urenlang op appel moeten staan, bijna geen eten krijgen en waar de mensen van honger, kou en ziekte sterven.

Wanneer de geallieerden echter oprukken en de nazi’s inzien dat zij aan de verliezende hand zijn, worden zij op een trein met onbekende bestemming gezet. Wekenlang zitten zij in deze trein die zwerft door Duitsland om uiteindelijk te stranden bij het dorpje Tröbitz. Meer dood dan levend mogen zij daar op krachten komen.

Teruggekomen in Amsterdam in mei 1945, komen ze aan bij hun huis. Een onbekende vrouw doet vriendelijk open, maar na een kopje thee uit het eigen servies worden ze weer op straat gezet.

Alex wordt na de oorlog geboren en draagt de sporen van de oorlog met zich mee. Een van zijn belangrijkste vragen aan de leerlingen is in hoeverre geweld bijdraagt aan een betere wereld.

Deze gastles wordt mede mogelijk gemaakt door de Tobias en Nettie van Blankenstein Stichting.