‘Nou, binnenlaten’, zegt ze laconiek. ‘Maar al die mensen', zeg ik nog licht aarzelend. ‘Gewoon opnemen en dan zien we daarna wel verder’, zegt ze heel praktisch.

Er is reden waarom mijn moeder dit zegt. Als Joods-Duitse vluchteling kwam zij als meisje van ongeveer 8 jaar naar Nederland. Mijn oma Claire zag namelijk de bui al hangen in Duitsland… Wanneer Hitler aan de macht komt, speurt ze actief naar een baan in Nederland voor mijn opa Josef. Dat lukt in Groningen.

In december 1939 wordt mijn opa bedrijfsleider bij confectiefabriek Herzberger in Rotterdam. Het gezin weet dan nog niet dat zij een jaar later ternauwernood ontsnappen aan het bombardement op Rotterdam. Ze zijn dakloos en stateloos. Hoe overleef je dat?

En dan wordt er op de deur gebonsd. ‘Aufmachen’, brullen de nazi’s en de huisgenoten van mijn familie worden afgevoerd. Mijn moeder en mijn grootouders ontspringen op dat moment de dans. Ze stonden niet op de lijst! Maar die angst … Mijn moeder slaapt de hele oorlog met een rugzak naast haar bed.

Subsidietraject gestart om het verhaal te ontwikkelen.