“Ga ik mee met mijn patiënten, vlucht ik of blijf ik?“. Dat moet mijn Duitse tante Hildegard hebben gedacht toen de nazi's op die beruchte dag op 22 januari 1943 alle Joodse patiënten genadeloos afvoerden via Westerbork en zij als verpleegkundige in opleiding achterbleef in de “Joods - psychiatrische instelling Het Apeldoornsche Bosch”.
De nazi's vonden Joodse gehandicapten minderwaardig en een belasting voor de mensheid, zodat iedereen bij aankomst in Auschwitz niet eens werd geregistreerd.

Mijn tante hoopte dat zij de dans zou ontspringen, maar ook zij werd de volgende dag op transport gesteld naar Westerbork om nooit meer terug te komen. Mijn Joodse oma Karla wiens idee het was om haar nichtje Hildegard naar Het Apeldoornsche Bosch te laten gaan, de “Joodse Hemel”, heeft zich haar hele leven ongelofelijk schuldig gevoeld. Ze heeft nooit meer gelachen.

Carla vertelt het aangrijpende verhaal van haar Joodse familie, dat gaat over de vraagstelling, wat doe jij? Vlucht je of ga je met je patiënten mee? En kan schuldgevoel worden overgedragen op de volgende generatie?