Lion vertelt het verhaal van zijn vader David Tokkie en zijn tante Liesje.
Miriam Vaz Diaz
In Amsterdam stond iedereen extra dik gekleed om “gehaald” te worden, toen ze onverwacht van de nazi’s de boodschap kregen “Sie können bleiben”.
Henk van der Velde
Mijn vader Ton van der Velde was geen meeloper. Hij had een ragfijn kompas over wat goed of fout was tijdens WO2, maar hij was tegelijkertijd ook heel genuanceerd. De oorlog was voor hem niet zwart/wit na alles wat hij had meegemaakt. “Je hebt ook Duitsers die niets van de nazi’s moesten hebben”, gaf hij altijd aan.
Theo van de Voort
Dat zei mijn oma tegen mijn tante Hanna begin 1943. Hanna was gevraagd door het Amsterdamse studentenverzet om de kinderen uit de crèche tegenover de Hollandsche Schouwburg in Amsterdam te laten onderduiken in het relatief rustige Noord-Limburg.
Herman de Vries
Het is 1974 en ik ben 13 jaar. Ik fiets van school naar huis, zoals elke dag. Naast mij komt een Amerikaan fietsen en we raken in gesprek.
Jacqueline Wallage
“Daar heb je weer zo’n moffenmeid”, was het eerste dat de Nederlandse arts zei in het noodhospitaal in Nijmegen tegen mijn oma Ruth Wallage-Binheim. Toen hij het nummer 75878 op haar arm zag, bood hij zijn excuses aan. Maar toch…
Alex Waterman
‘Ik krijg nooit meer een kans om een nazi voor zijn kop te slaan’, zegt Sander Waterman in Westerbork.Gastspreker aanvragenAlex WatermanConcentratiekamp-Terugkeer-Westerbork/ Duur: 60-75 minuten Doelgroep: PO (vanaf groep 7/8) en VO Regio: Noord-Holland Vergoeding: €52,50 PO en €65,00 VO per groep/klas (Dit is inclusief €50,00 subsidie van het Ministerie van OC&W, fondsen en donateurs per gastles). Reiskosten: € 0,29 p/k …
Gerrit Jan Weiler
Onder het bed van mijn oma stond een kistje met daarin een envelop. De inhoud van de envelop ging voor haar steeds zwaarder wegen. Ze kon er niet meer tegen en gaf het kistje aan mijn moeder, Loukie van der Veen. Ik was nog een kind toen ze me bij zich riep om de inhoud van de envelop te laten zien. Daaruit kwam een stukje bebloede wol waar zand uitviel. Het was een stukje van de wollen trui waarin mijn opa, Gerrit Jan van der Veen, was geëxecuteerd.
Michaja Wiener
Het is 1949 en Rosy is 11 jaar wanneer een klasgenootje zegt: “Vuile klere Jood!”. Rosy heeft geen flauw idee waar hij het over heeft en vraagt aan haar pleegvader wat haar klasgenootje hiermee bedoelt …
Chris van Wierst
Ik schrok toen ik de foto zag. Nederland was nog maar net bevrijd. Wat had mijn opa dan gedaan in de oorlog?