Ze was zeventien jaar toen ze kwam te werken in de Joodse crèche op de Plantage Middenlaan in Amsterdam, tegenover de Hollandsche Schouwburg. Daarvandaan werden de Joden gedeporteerd. Omdat de Duitsers niet tegen het gehuil van de kinderen konden, werden de kinderen tot het moment van deportatie naar de crèche gebracht. Met gevaar voor eigen leven smokkelden de kinderverzorgsters kinderen de crèche uit en gaven ze door aan mensen uit het verzet die voor onderduikadressen zorgden.

Ondertussen werden Betty's moeder en oma, en veel van haar andere familieleden naar Auschwitz gedeporteerd en vermoord. Toen de crèche geliquideerd werd, omdat Amsterdam in 1943 'Judenrein' werd verklaard, is ze ondergedoken.

Na de oorlog heeft mijn moeder geleden onder het feit dat ze zoveel kinderen niet heeft kunnen redden. Ik vertel in mijn gastles over haar dappere activiteiten, over het lot van haar familie en over de manier waarop haar geschiedenis mij heeft beïnvloed. Vaak zei ze: 'Het kan me niet schelen of ik jullie kwijtraak, ik heb toch alles al verloren.'

Ik praat met de leerlingen over moed en lafheid. En ik vraag mij met hen af, of een heldin ook zonder meer een goeie moeder is. Of dat dit twee hele verschillende dingen zijn.

Deze gastles wordt mede mogelijk gemaakt door het Ministerie van OC&W, de Tobias en Nettie van Blankenstein Stichting, VSBfonds en het Vfonds.