Na de Oorlog zou niet kunnen bestaan zonder de steun die we ontvangen van onze sponsoren en donateurs. Daarom zijn we zo dankbaar voor de financiële bijdragen die ons helpen onze missie uit te dragen. Deze keer vertelt de Haëlla Stichting waarom.

Zij geloofden in ons... terwijl we nog niets eens waren begonnen! In 2018 begonnen we met het geven van gastlessen, maar in 2017 ontvingen we al voor de eerste keer een donatie van de Haëlla Stichting. En nu, vijf jaar later, kozen zij er opnieuw voor om ons te steunen. Aangezien we hier zo blij mee zijn, besloot ik contact op te nemen met de stichting. Frouke Flieringa, projectadviseur van de stichting, stond mij met enthousiasme te woord. Nog altijd doet ze haar werk met plezier, dat moet ook wel aangezien ze er al bijna 30 jaar werkzaam is. Dagelijks ziet ze hoe mensen met weinig geld anderen willen helpen. “Hierdoor zie je een heel andere kant van de wereld dan er wordt voorgespiegeld in de media. Mensen zijn heus niet zo egoïstisch.”

De Haëlla Stichting werd opgericht door meneer en mevrouw Dake. Een echtpaar dat door hun geloof geïnspireerd raakte om te helpen waar de nood het hoogst was. Meneer Dake was veel betrokken bij vredesprojecten, soms via de kerk maar soms ook niet. Het beroerde zijn hart. Zijn vrouw steunde graag kleine projecten, zoals taal- en zwemlessen, voor bijvoorbeeld arbeidsmigranten. Dit combineerden ze in hun eigen stichting die in 1967 werd opgericht.

Heleen Dake, dochter van de oprichters, neemt al snel het stokje van haar ouders over. De stichting blijf groeien, het aantal aanvragen groeit, “maar bij ons wordt er geen geld over de balken gegooid”, verzekert Frouke mij. Er wordt secuur nagegaan waar het geld heen gaat. Steun wordt grotendeels gegeven aan mensen in achterstand situaties in Nederland, kleine ontwikkelingsprojecten en vrouwen- en mensenrechtenprojecten. “Gedeeltelijk wijzigen de doelen waaraan we geld geven, want je gaat natuurlijk mee met je tijd. Meneer Dake was ook oprichters van de stichting Oost-West Europa. Die stichting bestaat niet meer, maar zou inmiddels, helaas, wel weer nodig zijn. We zijn weer bij een Europese oorlog beland, dus het is nodig. Je blijft er over nadenken.”

En dat is waar Na de Oorlog om de hoek komt kijken.

“Het is ontzettend belangrijk dat er educatie over oorlog blijft bestaan. Wat houdt oorlog in, wat betekent vrede en wat doet dit allemaal met degenen die het hebben meegemaakt? Ja, wat ons betreft kan je daar niet vroeg genoeg mee beginnen. Dit punt heeft altijd prioriteit gekend bij Haëlla. Een belangrijke reden om jullie stichting te steunen is omdat jullie doen. Er wordt aandacht gegeven aan (de Tweede Wereld) oorlog. Naoorlogse generaties krijgen de kans om hun verhaal te vertellen. Jullie organiseren dat het verhaal verteld wordt. Een verhaal dat altijd verteld moet blijven worden.”

We vertellen verhalen die door de eigen generatie (bijna) niet meer verteld kunnen worden…

“Mijn ouders zijn op hoge leeftijd, maar hebben de oorlog nog meegemaakt. Ik ken de verhalen direct van mijn ouders en zij vertellen het ook aan hun kleinkinderen. Er zijn velen die geen grootouders meer hebben die het verhaal kunnen vertellen. Jullie zorgen ervoor dat de verhalen, ondanks de ouder wordende eerste generatie oorlogsslachtoffers, verspreid blijven worden. Voor de tweede en derde generatie is het ook belangrijk om te blijven vertellen. Ik kan me voorstellen dat ze anders niet verder kunnen en vast blijven zitten. De pijn gaat generaties lang door. Tegelijkertijd kunnen de luisteraars leren van dit verhaal. Zo is het belangrijk dat er een link getrokken wordt naar hun eigen leven. Ik geloof er heilig in dat het onderwijs iets kan betekenen in deze zin. Als kind kan je heel goed invoelen en leren wat er pijn kan doen van binnen. En dan gedraag je je daar (niet) meer naar.”

Het klinkt alsof je zelf ook een ervaring hebt gehad waardoor dit je bij is gebleven.

“Ik weet inderdaad nog heel goed wat mijn onderwijzeres mij heeft geleerd. Ze was een hele goede daarin: je bent een klas, een eenheid. Het was dus absoluut niet de bedoeling dat er iemand gepest of geplaagd werd. Zij kon heel goed uitleggen waarom dit niet mocht en waarom het anderen kon kwetsen. Zo kan ik mij, kunnen wij ons, niet voorstellen dat je een bepaalde groep mensen haat of ergens op afrekent. Ik heb hierin, van zowel mijn ouders als juf, een heel goed voorbeeld gekregen. Dat geluk heeft niet iedereen, niet ieder kind. Daarom blijft het zo belangrijk dat jullie de verhalen blijven vertellen. Zo kunnen alle jongeren in aanraking komen met verhalen over de oorlog en hiervan leren.”