Mijn vader Ton van der Velde was geen meeloper. Hij had een ragfijn kompas over wat goed of fout was tijdens WO2, maar hij was tegelijkertijd ook heel genuanceerd. De oorlog was voor hem niet zwart/wit na alles wat hij had meegemaakt. "Je hebt ook Duitsers die niets van de nazi's moesten hebben", gaf hij regelmatig aan.

"Ton, ze zijn er om je te halen", roept het buurmeisje op 19 mei 1943. Ontsnappen is niet meer mogelijk en hij moet direct mee naar het politiebureau aan de Elandsgracht in Amsterdam. Mijn vader had namelijk de oproep van de bezetter genegeerd om te gaan werken in Duitsland.

Hij komt terecht in Kamp Erika in Ommen, een Duits strafkamp onder commando van de Nederlanders. Vanuit Ommen wordt hij gedeporteerd naar Hamburg en gaat hij aan het werk onder barre omstandigheden. In Hamburg maakt mijn vader de heftige bombardementen op de stad mee. Van vuurwerk moest hij de rest van zijn leven nooit meer iets hebben!

Tegen het einde van de oorlog wordt hij met een grote groep dwangarbeiders gedwongen om te lopen richting Wöbbelin, een buitenkamp van concentratiekamp Neuengamme...

Dit verhaal is mede mogelijk gemaakt door het Ministerie van OC&W.