Mijn vader Frits, geboren in 1934, was de middelste van drie kinderen. Joke was de oudste en Sieg de jongste. Samen met mijn grootouders Julius en Sophie Pront hadden zij een goed gezinsleven in Hilversum voor de oorlog.

In 1942 besluiten mijn grootouders hun drie kinderen in veiligheid te brengen. Het Utrechts Kindercomité regelt adressen voor Frits, Joke en Sieg. Frits vindt zijn eerste onderduikvader een nare man. Hij wordt fysiek, psychisch en seksueel mishandeld evenals zijn broertje Sieg. Het enige lichtpuntje is zijn zusje Joke, zij zit in dezelfde straat ondergedoken.

Frits gaat van adres naar adres en mist zijn ouders. 's Nachts schrijft hij denkbeeldige brieven met zijn vinger op het witte laken. Even ziet hij zijn vader in Nijmegen terug, maar als hij ’s ochtends wakker wordt, is hij weer verdwenen.

Mijn vader Frits moet zonder zijn ouders en zijn zusje verder na de oorlog. Zij worden verraden en vermoord in Auschwitz. Afscheid nemen blijft zijn hele leven een lastig punt. Dat geldt ook voor mij. Als ik mijn kinderen uitzwaai na een bezoek, word ik regelmatig emotioneel. Dat probeer ik altijd te verbergen, want eigenlijk schaam ik mij daarvoor. Oorlog werkt lang door en de verlatingsangst van mijn vader werkt ook door in mijn eigen leven.