Plotseling zat Berta stijf overeind in bed. Ze hoorde een luide bons en een hoop geschreeuw. Het kwam van beneden. Het gebons werd luider. ‘Moeder’, zei Jenny, ‘het zijn de moffen!’ Ze kroop wat dichter tegen haar moeder aan. Met een enorme klap werd de kamerdeur opengesmeten en stormden er twee Duitse soldaten met getrokken pistolen de woonkamer in.

Een van de soldaten kwam op Berta af en rukte haar aan haar arm het bed uit. Ze gilde het uit van de pijn. De kinderen waren volledig in paniek. Hij zette zijn pistool op de linkerslaap van Berta en gebaarde met zijn hoofd naar zijn collega. De andere soldaat gaf een brul naar de kinderen. Wat hij zei konden ze niet verstaan, maar het was opeens stil. Verschrikt keken ze met grote ogen naar de soldaten.

Berta moest zichzelf dwingen om rustig te ademen, anders was ze ter plekke flauwgevallen. Ze voelde het koude staal van de loop van het pistool tegen haar slaap drukken. ‘Frau Speijer?’, blafte de soldaat haar toe. Berta knikte heel voorzichtig met haar hoofd. ‘Wo ist Ihr Mann?’ Zijn hoofd was nu heel dicht bij haar gezicht en ze kon zijn stinkadem ruiken. Onwillekeurig trok ze voorzichtig haar hoofd wat naar achteren. De greep van de Duitser werd steviger. ‘Auw’, kreunde ze zachtjes.

‘Waar is je man?’ vroeg de Duitser ditmaal in het Nederlands. Berta slikte. ‘De vogel is gevlogen’, zei ze zachtjes.