Voor mijn moeder Leontine was er geen geboortekaartje, maar als het er wel was geweest hadden er drie achternamen op kunnen staan. De achternaam die zij kreeg van haar eigen moeder, de achternaam van de mevrouw die haar inschreef bij de burgerlijke stand als haar dochter en de achternaam van de familie waar zij was ondergedoken.

Mijn Joodse moeder Leontine heeft zich nooit meer ergens echt thuis gevoeld. Misschien dat op mijn geboortekaartje daarom maar één achternaam stond, maar wel drie adressen…

Leontine wordt geboren in de onderduik. Pas vier dagen oud wordt zij het halve land doorgesmokkeld om onder te duiken bij een gezin in Veghel.

Een jaar later als de oorlog is afgelopen, lukt het mijn oma Willy haar baby terug te vinden. Baby Leontientje, gaat met een voor haar wildvreemde mamma, terug naar Amsterdam.

Het is ook het verhaal van mijn oma Willy, die zonder baan, zonder huis en, oh schande, zonder echtgenoot, maar met mijn moeder Leontine een leven op moet bouwen in een periode waarin tekort is aan alles. Ook een tekort aan familie, tantes, ooms, neven en nichten, bijna iedereen was vermoord door de nazi's. Haar neefje Herman, met wie zij samen opgroeide mist ze nog het meest, hij is in Auschwitz vermoord.

Mijn oma Willy vertelt mijn moeder Leontine zo min mogelijk over de oorlog, ze wil haar graag beschermen. Dat lukt natuurlijk niet zo goed, want het verdriet om zoveel mensen kun je niet verstoppen.

Leontine groeit op met het idee dat ze er eigenlijk niet had moeten zijn en tegelijk is zij het kind dat alles goed moet maken. De oorlog heeft grote gevolgen voor mijn moeder.

Veel later als ik word geboren, weet ze ook niet zo goed hoe dat dan moet, moederschap. En zo heeft het verdriet en de angst die de oorlog mijn familie bracht nog steeds invloed op de generaties van nu.

Deze gastles wordt mede mogelijk gemaakt door het ministerie van OC&W.