Een van zijn Haiku’s ging over zijn oorlogservaringen:

Als kind liep ik de zon tegemoet,

Maar het werd

Donker.

Mijn vader was een vrolijk jongetje, een geinponem dat van voetbal hield en plots niet meer mocht voetballen met zijn elftal maar achter het hek moest toekijken met een ster op zijn jas. Mijn opa Lijs was veehandelaar in Varsseveld. Hij wist wat hen boven het hoofd hing en had tijdig voor hem en zijn vrouw en drie zonen twee onderduikadressen geregeld. Onderduikers werden in de achterhoek op grotere schaal opgenomen dan de rest in Nederland. De kerk en het sterke gemeenschapsgevoel hielpen daarbij.

Hij nam het op voor anderen, omdat hij zijn leven te danken had aan Dina en Derk Geurink, een gereformeerde boerenfamilie met tien kinderen bij wie hij en zijn twee broers konden onderduiken. Mijn vader was onder meer lid van het Palestina comité, medisch comité Vietnam, en Amnesty International. Hij had zich voorgenomen om zich als Jood nooit te laten uitspelen tegen andere groepen in de samenleving.

Toen 7 oktober 2023 de hel losbarstte, was ik blij dat hij dit niet meer hoefde mee te maken. De opleving van geweld en antisemitisme raakt ook mij als naoorlogse generatie. Het valt me op dat het voor veel mensen lastig geworden is om zich publiekelijk uit te spreken voor het erkennen van elkaars pijn en de noodzaak om daarover in gesprek te gaan. Want in een atmosfeer waarin de confrontatie wordt omarmd, wordt de dialoog afgedaan als zwakte. Maar juist als onze overtuigingen en waarden – zoals nu – soms met elkaar botsen: zouden we de dialoog aan moeten gaan. Zoeken naar verbinding dankzij het verschil.