Ik was 16 toen ik op een avond mijn vader huilend aantrof zittend op de rand van zijn bed. Ik had mijn stille stoere vader nog nooit zien huilen. Ik vroeg hem wat er was. Hij stond op en ik schrok. Hij droeg zijn kamppak dat ik nog nooit had gezien. Hij liet me een versleten kleedje zien. 'Hier sliep ik onder, dit was alles wat ik had om warm te blijven.'

Stukje bij beetje kwam ik erachter dat mijn vader in een Duits strafkamp had gezeten als zeventien jarige jongen. Dat hij verraden was toen hij in de winter van 1944 ondergedoken zat bij een boer in Hilaard. Dat mijn grootvader door toedoen van rondslenterende jeugd na Sperrzeit door de Duitsers opgepakt en twee maanden later gefusilleerd bij Herbayum. Dat mijn vader één van die rondslenterende jongens was.

In ons gezin was de oorlog altijd aanwezig. In het eten dat niet verspild mocht worden, de haat tegen alles wat Duits was, zijn onverbiddelijke straf wanneer ik te laat thuiskwam. Op 4 mei kwam alles samen. De dodenherdenking op zijn verjaardag. De doden werden herdacht, het leven gevierd. Om acht uur liepen er stille tranen over zijn wangen.

Loes Dijk woont op Terschelling. Na veertig jaar onderwijs heeft ze besloten haar volle agenda aan kant te zetten om tijd te maken voor haar grote passie: verhalen vertellen en schrijven. Loes heeft drie boeken geschreven, waaronder een boek over haar vader: De oorlog van mijn vader. De bovenduiker van Hilaard.