"Toen ik ongeveer acht jaar was, ging ik met mijn ouders en opa op bezoek bij mijn tante. Dan ging het over de onderduik van mijn opa en soms hoorde ik de namen Edo en Lexje vallen. Maar als ik er dan bij kwam staan, vielen al die gesprekken over de oorlog stil. Alsof ik dat niet mocht weten... En daarom ben ik later alles gaan uitzoeken over mijn neefjes Edo en Lexje Hornemann." vertelt Martijn Docters.

Wanneer het te gevaarlijk wordt door alle maatregelen van de nazi's, besluit moeder Bets met de kinderen onder te duiken op het platteland. Vader Flip wordt bij het Philips-Kommando in Kamp Vught geïnterneerd. Bets besluit tegen alle adviezen in om samen met Edo en Lexje naar haar man in Vught te gaan. Daar zien zij elkaar maar één keer terug. De familie wordt gedeporteerd naar Auschwitz waar vader en moeder worden vergast. Edo en Lexje komen in Neuengamme in Duitsland terecht om daar te worden geïnfecteerd met tbc. Tegen het einde van de oorlog worden ze genadeloos opgehangen.

Zijn opa was veehandelaar en keert wel terug uit de onderduik. Als veehandelaar probeert hij zo goed als het kan weer te integreren in de maatschappij.

De ontwikkeling van deze gastles is mede mogelijk gemaakt door het ministerie van OCW, Dela Fonds, Cultuurfonds, Eindhoven Cultuur en de Tobias en Nettie van Blankenstein Stichting.

In het ED vertelt Martijn meer over zijn gastlessen en het Hornemannhuis dat hij aan het oprichten is, een museum met als leidraad de geschiedenis van zijn Eindhovense neefjes.

Artikel Eindhovens Dagblad