Ik was 9 jaar toen ging ik vragen ging stellen. Wie waren die mensen die ik in oude fotoboeken van mijn moeder had gezien? Fotoboeken die veilig opgeborgen in een kast lagen. Bij mij thuis werd er gezwegen. Het was allemaal te pijnlijk.

Mijn ouders wisten niet hoe ze ons als kinderen moesten uitleggen dat onze opa’s, oma’s. tantes, ooms, neven en nichten waren vermoord. Vermoord omdat ze Joods waren.

Mijn moeder heeft het verhaal - over hoe zij samen met mijn vader en zus de oorlog als Joods gezin overleefden  - opgeschreven. Want schrijven is soms makkelijker dan praten.

Een verhaal over vervolging, vluchten, verraad, en onderduiken, maar ook over moedige mensen die met gevaar voor eigen leven hulp boden en het belang van leven in vrijheid.