Mijn opa Hans Ehrlich heeft in ieder geval aan den lijve ondervonden dat wanneer mensen jou als 'anders' zien, in dit geval Joods, grote consequenties kan hebben. Toen hij na de Kristallnacht uit Duitsland naar Nederland vluchtte, zei de SS'er bij de grens: 'Vuile rotjood, als je terugkomt ga je meteen naar het concentratiekamp! En je mag van geluk spreken als we je niet voor die tijd ophangen!' En dat terwijl hij zich net zo Duits als Joods voelde...

In Amersfoort ontmoet hij mijn oma Eva, eveneens Joods en gevlucht uit Duitsland. In 1942 trouwen zij en wordt mijn vader Rudi geboren. Op 4 mei 1943 hun tweede kind, mijn oom Herbert. Amper drie maanden later krijgen zij een oproep van de nazi’s om te worden gedeporteerd.

'Nee, ik ga niet', zegt mijn opa tegen zijn schoonfamilie. Ze nemen een heftig besluit en laten hun beide kinderen onderduiken. Herbert overlijdt na een paar maanden en mijn vader Rudi wordt uiteindelijk verraden en gaat naar Westerbork. Daar zorgt verzetsvrouw Truus Wijsmuller dat de nazi's denken dat hij mogelijk een onbekende Duitse soldaat als vader heeft. Mijn vader Rudi gaat samen met 50 andere ‘onbekende’ kinderen naar Bergen-Belsen om uiteindelijk in Theresienstadt terecht te komen.

Mijn grootouders sluiten zich aan bij een verzetsgroep en worden gestationeerd in Parijs. Daar werken ze als 'Arische' Nederlanders in het hol van de leeuw bij de nazi's onder een vals persoonsbewijs. Ze smokkelen jonge Nederlandse Joden met valse paspoorten naar Spanje, zodat zij kunnen ontkomen aan de Holocaust. In '44 wordt mijn opa toch nog verraden, gemarteld en gedeporteerd naar concentratiekamp Buchenwald. Op de vierde dag van de dodenmars ontsnapt hij. Na omzwervingen vindt hij in Frankrijk mijn oma Eva terug en uiteindelijk treffen zij in Eindhoven wonder boven wonder ook mijn vader Rudi aan.

De Holocaust is natuurlijk nooit meer uit hun leven verdwenen en het thema ‘anders zijn’ is altijd een rol blijven spelen bij mijn opa, oma en mijn vader. En ook in mijn leven nu speelt dit een rol.

Deze gastles wordt mede mogelijk gemaakt door het Ministerie van OC&W, VSBfonds, Vfonds, Maison de Bonneterie en de Tobias en Netty van Blankenstein Stichting.