Dat zei mijn oma tegen mijn tante Hanna begin 1943. Hanna was gevraagd door het Amsterdamse studentenverzet om de kinderen uit de crèche tegenover de Hollandsche Schouwburg in Amsterdam te laten onderduiken in het relatief rustige Noord-Limburg.
‘Moet ik dit wel doen? Je hebt net een hersenbloeding gehad’, zegt Hanna tegen mijn oma die ze moet verzorgen. Maar al snel zit ze tot over haar oren in het verzetswerk. Zo’n 123 Joodse kinderen moeten via hun huis in Tienray bij gastgezinnen worden ondergebracht.
De appel valt uiteraard niet ver van de boom. Mijn hele familie zit in het verzet. Ze bieden onderduik aan piloten, zoeken onderduikadressen en ons huis was een opslagplaats voor voedselbonnen en persoonsbewijzen. Mijn ouders zaten altijd in angst over mijn drie zussen.
Bij tante Hanna leren de Amsterdamse kinderen zich aanpassen aan het Noord-Limburgse leven. Ze krijgen een andere naam en krijgen in hun oren geknoopt dat ze Rotterdamse evacuées zijn, geen Amsterdamse Joden. Dat gaat niet altijd goed.
Op een nacht stormen de nazi’s een paar onderduikadressen binnen en kinderen en pleegouders worden opgepakt. Ook Hanna moet mee. Ze zijn verraden.
Door hulp van een vriendin komt Hanna wonder boven wonder weer vrij en gaat ze nog harder door met haar werk dan eerst. Dat wordt steeds moeilijker, want het front schuift op richting Noord-Limburg.
1944. De granaten vliegen de Limburgers om de oren. En ook nu weet Hanna wat ze moet doen: ze moet de geallieerden bereiken en hen informeren over de situatie, voordat ze heel Noord-Limburg bombarderen. Weer gooit Hanna zich in het midden van de strijd.
Samen met de meeste Joodse onderduikkinderen overleeft mijn familie de oorlog, maar de oorlog is nooit ver weg ...

Deze gastles wordt mede mogelijk gemaakt door het Elisabeth Strouven Fonds, het Ministerie van OC&W, VSBfonds en het Vfonds.