Dat zei mijn oma tegen mijn tante Hanna begin 1943. Hanna was gevraagd door het Amsterdamse studentenverzet om de kinderen uit de crèche tegenover de Hollandsche Schouwburg in Amsterdam te laten onderduiken in het relatief rustige Noord-Limburg.

‘Moet ik dit wel doen? Je hebt net een hersenbloeding gehad’, zegt Hanna tegen mijn oma die ze moet verzorgen. Maar al snel zit ze tot over haar oren in het verzetswerk. Zo’n 123 Joodse kinderen moeten via hun huis in Tienray bij gastgezinnen worden ondergebracht.

De appel valt uiteraard niet ver van de boom. Mijn hele familie zit in het verzet. Ze bieden onderduik aan piloten, zoeken onderduikadressen en ons huis was een opslagplaats voor voedselbonnen en persoonsbewijzen. Mijn ouders zaten altijd in angst over mijn drie zussen.

In 1944 is het zover! Er wordt gevochten bij Overloon en de granaten vliegen hen om de oren. Snel worden mijn zussen naar binnen gehaald, maar de buren overleven het niet. Halsoverkop vluchten ze naar Tienray naar mijn tante Hanna, maar ook daar zijn ze niet veilig.

Datzelfde geldt voor mijn tante Hanna. Ook zij wordt opgepakt door de nazi’s, maar komt door hulp van een vriendin wonder boven wonder weer vrij. Samen met de meeste Joodse onderduikkinderen overleeft mijn familie de oorlog, maar de oorlog is nooit ver weg ...