In 'Vijf vragen aan' willen wij jou laten kennismaken met onze gastsprekers. Wat beweegt hen om hun verhaal te delen en wat zijn hun obstakels en bijzondere momenten die zij tegenkomen?

Robert vertelt het verhaal van zijn ouders en begeleidt zichzelf op de viool van zijn vader. Ook leest hij fragmenten voor uit het dagboek van zijn moeder. Zijn Joodse ouders spraken regelmatig over hun ervaringen in de oorlog. Het treintransport van zijn vader van Bergen-Belsen naar Tröbitz bleef niet onbesproken. Ondanks alles wat hij in de oorlog heeft meegemaakt, is de liefde voor treinen altijd gebleven en heeft hij zijn passie doorgegeven aan Robert. Voor veel Joden hebben treinen na de oorlog iets negatiefs gekregen, maar niet voor hem. Hij is trots dat zijn jongensdroom is uitgekomen en treinmachinist is geworden.

Waarom wil jij jouw verhaal delen?

Ik vind het belangrijk om het verhaal van mijn ouders door te geven aan volgende generaties. Oorlogsverhalen die nooit eerder in de openbaarheid zijn gebracht. Het intense verdriet dat ik altijd bij mijn ouders heb gezien, zit nu in mij. Het is ook voelbaar tijdens mijn gastles, dat maakt het niet alleen moeilijk maar ook erg persoonlijk. Wat mijn ouders hebben meegemaakt, laat zien waar antisemitisme en discriminatie toe kunnen leiden. Ook nu nog.

Het intense verdriet van mijn ouders zit nu in mij

Wat is voor jou de grootste uitdaging als gastspreker?

Over het algemeen hebben leerlingen een korte spanningsboog en het is een uitdaging om hun aandacht van A tot Z vast te houden. Door mijn vioolspel krijgt het verhaal een extra dimensie en lijkt het of de leerlingen onderdeel zijn van een soort film. Overigens praat ik niet alleen over het verleden, maar tijdens het nagesprek probeer ik het verhaal juist ook naar hun belevingswereld te halen. En dan wordt duidelijk welk gedrag je zelf vertoond, wat uitsluiting voor jou kan betekenen.

Welke ervaring als gastspreker zal jou altijd bijblijven?

Voor iedereen komt een verhaal over de oorlog anders binnen. Sommige kinderen kunnen zich er maar weinig bij voorstellen, omdat het een ver-van-hun-bed-show is. Een tijdje geleden zei een jongetje na afloop van mijn gastles dat het hem weinig deed. Hij voelde er niets bij. Ik probeerde het verhaal daarom dichterbij te halen. Het jongetje droeg een rood brilletje. "Stel je voor," zei ik, "dat alle mensen met een rode bril opeens zonder reden worden opgepakt en uiteindelijk worden vermoord." Ik hoefde het niet te vragen, ik zag het al: hij begreep het.

Door mijn vioolspel lijkt het alsof de kinderen onderdeel zijn van een soort film

Wat heb je over jezelf geleerd tijdens het traject bij NA DE OORLOG?

Na afloop van mijn verhaal krijg ik wel eens de opmerking dat ik goed met mijn emoties overweg kan gaan. Als gastspreker heb ik geleerd dat het belangrijk is om zelfverzekerd voor de groep te staan, maar dat betekent niet dat ik er zonder emoties sta. Natuurlijk wordt het mij soms te veel, maar dat mag ook.

Wat is het mooiste advies dat jij ooit hebt gekregen?

Mijn ouders zijn er niet meer, maar ik breng ze weer een beetje tot leven door hun verhaal door te vertellen. Uit de narigheid van wat mijn ouders hebben meegemaakt, probeer ik ook iets positiefs te halen en dat geef ik graag mee aan de groep die ik voor me heb.