In 'Vijf vragen aan' willen wij jou laten kennismaken met onze gastsprekers. Wat beweegt hen om hun verhaal te delen en wat zijn hun obstakels en bijzondere momenten die zij tegenkomen?

In 2016 werd er een film gemaakt over de oorlogsmisdadiger Riphagen en Simone weet nog hoe zij zich beledigd voelde bij het lezen van deze aankondiging. "Waarom wordt er een film gemaakt over de man die de dood van mijn oom op zijn geweten heeft?" Vorig jaar vond ze dat de tijd rijp was om het andere verhaal te vertellen. Simon Bacharach, haar oom, was een geliefd bloemenkoopman op het Rembrandtplein in Amsterdam. Simone vertelt zijn verhaal als gastspreker bij NA DE OORLOG.

Waarom wil jij jouw verhaal delen?

De Tweede Wereldoorlog is uiteraard een belangrijk deel van onze geschiedenis en moet niet vergeten worden. Ik zie mezelf als een soort hulpmiddel bij de geschiedenislessen. Ik heb het idee dat het verhaal dat ik vertel, veel meer aankomt dan enkel een lesje uit een boek. De kinderen zitten altijd ademloos te luisteren. Althans, tot het moment dat het nagesprek begint. Ik put enorm veel voldoening uit deze gesprekken. Ik probeer dan ook de nadruk te leggen op het belang van met elkaar praten, ongeacht afkomst of religie.

Ik doe voorzichtig met hen en zij doen voorzichtig met mij

Wat is voor jou de grootste uitdaging als gastspreker?

Een grote uitdaging voor mezelf is om mij niet helemaal te verliezen in het verleden. Ik zie dat om mij heen soms gebeuren en dat is iets waar ik mezelf voor wil beschermen. Ik wil niet alleen maar met de oorlog bezig zijn, maar vooral met het heden en de toekomst.

Welke ervaring als gastspreker zal jou altijd bijblijven?

Als gastspreker ben ik naar zeer diverse klassen geweest: hele kleine dorpsscholen, maar ook overvolle klassen in grote steden. Witte scholen, gemixte nationaliteiten, Christelijke scholen, openbare scholen, het maakt uiteindelijk niet uit. Ze zitten stuk voor stuk heel puur en onbevooroordeeld te luisteren naar mijn verhaal, ongeacht hun achtergrond.

De sfeer van vertrouwen in de klas tijdens de nagesprekken vind ik erg bijzonder. Vaak zijn de leerlingen heel empathisch naar mij toe. Er komt regelmatig een kind na afloop van de les naar mij toe om te vragen of het niet te zwaar is voor mij om dit allemaal te vertellen. Dat vind ik mooi. Ik doe voorzichtig met hen en zij doen voorzichtig met mij.

Vroeger werd het beestje nooit bij zijn naam genoemd

Wat heb je over jezelf geleerd tijdens het traject bij NA DE OORLOG?

Tegenwoordig kan ik wat er gebeurd is in de oorlog veel beter onder woorden brengen. Vroeger werd het beestje nooit bij zijn naam genoemd. Er werd meestal door mijn ouders gezegd dat "iemand niet meer was teruggekomen". Nu zeg ik waar het op staat en benoem ik wat er in zo'n geval meestal gebeurd is: vergast in de gaskamers.

Wat is het mooiste advies dat jij ooit hebt gekregen?

Mijn ouders zeiden altijd: "Kind, sta erboven". Mensen hebben weleens een slechte dag, zijn met het verkeerde been uit bed gestapt en zeggen dan dingen die ze niet menen. Het is beter om dat maar gauw van je af te laten glijden. Het ene oor in en het andere oor uit. Het is makkelijker als je zo in het leven staat en niet op elke slak zout legt.