Herta de Vries vluchtte eind 1938 als zestienjarig meisje samen met haar vader voor de nazi's naar Nederland, vlak na de Rijkskristalnacht in Duitsland. Haar moeder was kort daarvoor overleden aan een nieraandoening die te genezen was geweest als ze de juiste medicijnen had gekregen, maar die haar als Jodin werden ontzegd door de nazi's. Na omzwervingen kwamen Herta en haar vader aan het begin van de oorlog terecht in Musselkanaal waar al familieleden woonden die eerder naar Nederland waren uitgeweken. Daar bleek het ook onveilig voor Joden, vooral door het optreden van gezagsgetrouwe Nederlandse politieagenten die eerst Herta's oom en later haar vader arresteerden - beiden werden vermoord.

Inmiddels had een jongen uit een Schevenings zeemansgezin via via gehoord van het zware lot en de penibele situatie van de Duitse familie De Vries in het noorden van het land. Zoon Willem, een gymnasiast, kreeg van zijn moeder toestemming om de Joodse familie De Vries op te halen. Met de fiets bracht hij Herta en haar tante Mary en dochtertje Elsbeth van Musselkanaal naar het station van Winschoten, en vervolgens met de trein naar Den Haag. Herta (schuilnaam Annie Bakker) kwam als onderduikster in het huis van de familie Van der Zwan te wonen. Zij en Willem werden verliefd, kwamen ternauwernood heelhuids de oorlog door, en wilden zich na afloop daarvan verloven. Dat moest worden uitgesteld want op de voorgenomen dag kwam het bericht binnen dat nicht Elsbeth, die in 1943 was opgepakt door alweer Nederlandse agenten, de oorlog niet had overleefd. Ze was vergast in Auschwitz.