“Holderdebolder we hebben een Jodinneke op zolder!” Dit zongen de boerenknechten vrolijk als ze van het land afkwamen. Het is niet verrassend dat mijn Joodse moeder Marcelle even later halsoverkop naar een nieuw onderduikadres moet zoeken. Maar ook het volgende adres was niet zo veilig.

Als de oorlog begint, is mijn moeder 26 jaar en werkt op het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Ze krijgt al heel snel te maken met het nieuwe regime: ze vult 3 Joodse grootouders in en wordt na het inleveren van deze ‘ariërverklaring’ direct ontslagen.  Niet lang daarna moet de hele familie een Jodenster dragen en na lang wikken en wegen besluiten zij om te gaan onderduiken. Daarbij wordt mijn moeder de gehele oorlog geholpen door haar niet-Joodse verloofde Melle om diverse onderduikadressen te vinden, maar hij trouwt niet met haar, al zou dat de beste oplossing zijn. Gemengd gehuwden hoefden immers niet op transport.

Mijn grootouders en mijn moeder overleven de oorlog. Dat geldt niet voor haar lievelingsnicht Germaine. Zij weigert een Jodenster te dragen en wordt opgepakt door de nazi's om in Auschwitz te worden vermoord.

Na de oorlog proberen zij zo goed en zo kwaad weer te integreren maar de ontvangst van Joden was op zijn zachts gezegd niet altijd even hartelijk. En wat gebeurt er met Melle?

Deze gastles wordt mede mogelijk gemaakt door de Tobias en Nettie van Blankenstein Stichting, Maison de Bonneterie en het ministerie van OCW.